En toen waren we alweer bij dag 7. De finaledag. De dag waar we met z’n allen naartoe hebben gewerkt én naar hebben uitgekeken.
Het werd een dag met vele gezichten: al vroeg in de ochtend was het warm, daarna strak blauw, toen ineens bewolkt, gevolgd door regen, gevolgd door zon, gevolgd door, nou ja, alles eigenlijk. Maar geen enkele wolk kon de sfeer verpesten. Finalisten speelden alsof er geen morgen was, toeschouwers bleven, ondanks de dreiging van een nat bankje, fanatiek klappen en meeleven.
Opmerkelijk was de afwezigheid van twee vaste toernooi-iconen: de Village People en de motorclub uit Moerdijk. Ze schitterden door afwezigheid, en dat werd door sommigen gevoeld... maar door niemand betreurd. Want de sfeer zat er alsnog goed in.
We hadden zelfs een deelnemer die de hele ochtend één baan volledig bezet hield – op zo’n manier dat de commissie overweegt om hem huur in rekening te brengen.
En dan… het mysterie.
Het inmiddels legendarische geluid op baan 1 is eindelijk ontrafeld. Door goed speurwerk, lokale tips uit de donkerste hoeken van het park, en een vleugje intuïtie kwamen we uit bij één man.
Een man die erin slaagde om bij elke bal die net niet perfect raakte, een geluid te produceren dat nergens op leek en nergens op te vangen was. Geen microfoon, geen camera, geen tape kreeg het vastgelegd. En toch... we hoorden het allemaal.
Een geluid dat niet in woorden is te vangen, maar inmiddels wél tot de verbeelding spreekt.
Herrie… uh, Hennie – bedankt voor de spanning, de mystiek en de soundtrack van dit toernooi. Zonder jou hadden we misschien een stiller, maar ook een veel saaier weekje gehad.
Tot slot:
Een enorm dankjewel aan alle vrijwilligers, sponsoren, deelnemers, toeschouwers en spontane terrasaanvoerders.
Jullie hebben dit toernooi gemaakt tot wat het was: sportief, gezellig, maf, warm, nat, hilarisch en vooral: onvergetelijk.
📸 Foto’s van de finaledag en van de week zijn gedeeld op onze Facebookpagina !
